Inter Mediolan, znany również kibicom jako Nerazzurri, to włoski klub piłkarski z siedzibą w Mediolanie. Inter może pochwalić się licznymi sukcesami zarówno krajowymi, jak i osiąganymi na arenie międzynarodowej. Drużynie udało się między innymi osiemnaście razy sięgnąć po tytuł mistrza Włoch, siedem razy zwyciężyć w Pucharze Włoch oraz trzy razy triumfować w Lidze Mistrzów.
Pierwsza nazwa klubu
Inter początkował funkcjonował pod nazwą Football Club Internazionale Milano. Klub utworzono 9 marca 1908 roku. W nazwie specjalnie wykorzystano słowo „międzynarodowy”, by podkreślić poglądy klubu i jego otwartość na zawodników różnych nacji. Miało to związek z tym, że Federacja zakazywała obcokrajowcom gry we włoskich klubach. Zakaz ten został zniesiony w 1909 roku.
Stadion Interu
Zespół z Mediolanu rozgrywa swoje piłkarskie spotkania na Stadionie Giuseppe Meazzy, znanego również pod nazwą San Siro. Obiekt ma 85 700 miejsc. Jest to stadion miejski, zatem mecze na nim rozgrywa nie tylko Inter, ale również druga drużyna z Mediolanu – AC Milan. Sektor kibiców Intru to Curva Nord, czyi Zakole Północne, a sektor dla miłośników Milanu to Curva Sud, czyli Zakole Południowe.
Prace nad budową stadionu rozpoczęły się w grudniu 1925 roku. Inauguracja obiektu odbyła się 19 września 1926 roku. Wówczas Inter zmierzył się z Milanem i pokonał go 6:3. San Siro to pierwotna nazwa stadionu, która nawiązywała do nazwy dzielnicy, gdzie mieści się ów obiekt sportowy. Nazwę zmieniono w 1981 roku, składając hołd jednej z legend Interu, jaką niewątpliwie był Giuseppe Meazza. Mimo nowej nazwy kibice najczęściej posługują się określeniem „San Siro”.
Początki i pierwsze tytuły mistrzowskie
Pierwszym kapitanem zespołu był Hernst Manktl, pochodzący ze Szwajcarii. Pierwszym prezesem klubu mianowano Giovaniego Paramithiottiego. W 1910 roku Interowi udało się już sięgnąć po pierwsze mistrzostwo kraju. Trenerem zespołu był wówczas Virgilio Fossati, którego można było podziwiać również jako zawodnika na boisku. Kolejne lata nie były tak szczęśliwe dla włoskiego klubu, wobec czego Inter nie pojawił się w finałach żadnych rozgrywek. Co ciekawe, do 1928 roku włoskie kluby rywalizowały jedynie w lokalny rozgrywkach, a dopiero najlepsze kluby na szczeblu lokalnym mogły zmierzyć się ze sobą o tytuł mistrza kraju. Interowi dwukrotnie udawało się triumfować w grupie lokalnej. W sięgnięciu po drugi tytuł mistrza Włoch Nerazzurrim przeszkodziła I wojna światowa. Po zakończeniu konfliktu klub szybko odrobił straty i w 1920 roku po raz drugi został mistrzem kraju.
Zmiana nazwy klubu
Po zakończeniu I wojny światowej we Włoszech do władzy doszli faszyści, na których czele stał Benito Mussolini. Przywódcy ruchu faszystowskiego przeszkadzał międzynarodowy charakter Interu i jego otwartość na wszystkie nacje. Inter został zmuszony do fuzji z innym mediolańskim klubem – US Milanese. Wtedy zespół pojawiał się na boisku jako Ambrosiana lub Ambrosiana-Inter. Nazwa nawiązywała do świętego Ambrożego, będącego patronatem Mediolanu.
Tytuły mistrzowskie i potyczki z Juventusem
Trzeci tytuł mistrzowski w historii i jednocześnie pierwszy w Seria A Inter wpisał na swojego konto w 1930 roku. Wówczas w składzie włoskiej drużyny debiutował jeden z najlepszych włoskich zawodników – Giuseppe Meazza.
W latach 30. XX wieku Inter odznaczał się świetną formą, jednak w wielu rozgrywkach lepszy okazywał się Juventus Turyn. W tamtym okresie swoją karierę rozwijał wspomniany już Mezza, który okazał się jednym z najskuteczniejszych piłkarzy tamtych czasów. Kolejne mistrzostwa Inter odnotował w 1938 i 1940 roku.
Największa sława Interu
W 1960 roku szkoleniowcem Interu został Helenio Herrera, który przeniósł się do Mediolanu z Barcelony. Argentyński trener przyczynił się do największych osiągnięć w dziejach włoskiej drużyny. W 1961 roku zakontraktował Luisa Suareza, który w tamtych czasach był jednym z najlepszych zawodników na świecie.
W 1963 roku Herrera poprowadził Nerazzurrich do zwycięstwa w Mistrzostwach Włoch. Dzięki temu Inter mógł zagrać w Pucharze Europy Mistrzów Krajowych.
W sezonie 1963/1964 Inter wygrał z Evertonem, AS Monaco oraz FK Partizan, w meczach odbywających się w ramach Pucharu Mistrzów, w którego półfinałowym spotkaniu zwyciężył z Borussią Dortmund. W finale Pucharu Mistrzów Inter wygrał 3:1 z Królewskimi, zwycięzcą pięciu pierwszych edycji rozgrywek.
W sezonie 1964/1965 określany jest jako najlepszy w historii Interu Mediolan. Nerazzurri po raz dziewiąty zdobyli tytuł mistrza kraju, ponownie triumfowali w Pucharze Europy Mistrzów Krajowych oraz stanęli na podium po zakończeniu rozgrywek Pucharu Interkontynentalnych. Interowi nie udało się jedynie w Pucharze Włoch, ponieważ mediolańska drużyna przegrała 0:1 finałowe spotkanie z Juventusem Turyn. Dużo lepiej za to było w Serie A. Sezon 1964/1965 zakończył się dla Interu tylko dwoma porażkami, dzięki czemu Nerazzurri wyprzedzili AC Milan o trzy punkty.
Źródło zdjęć: https://www.youtube.com/watch?v=4Vp–NYmB6o
